ვინ არის ნანუკას "ჩიტი" და სად პოულობს მაია ასათიანი ექსკლუზივებს

ამ ჩვენს ტელეშოუებში უცნაური რაღაც ხდება. ერთში თუ "ჩიტებს" მიაქვთ ამბები, მეორეში ისეთ ცრემლებს აღვარღვარებენ, თითქოს გადაცემაში მოსმენილი ისტორიები იქამდე არსად წაუკითხავთ. აქამდე თუ ნანუკა ჟორჟოლიანი და მაია ასათიანი სხვადასხვა არხიდან იბრძოდნენ პირველობისთვის, ახლა ერთ არხზე ხდება მათი კოაბიტაცია. ეს პროცესი ზუსტად იმის იდენტურია, რაც ჩვენს პოლიტიკურ რეალობაში ნაციონალებსა და "ოცნებას" შორის ხდება. წამყვანების ღიმილიანი სახეების მიღმა მძაფრი კონკურენციის "სუნი" აშკარად იგრძნობა, თუმცა ამჯერად ამ თემაზე არ შევჩერდებით, ამ ტოქ შოუებით აფიშირებულ "ექსკლუზივებზე" გვინდა, ჩვენი სათქმელი გაგიზიაროთ.
"ექსკლუზივების მაფია"
როდესაც "რუსთავი 2"–ზე დაბრუნებული ნანუკა ჟორჟოლიანი ვანო ჯავახიშვილის შოუში მივიდა, ვანომ "გააფრთხილა", ამ არხზე ექსკლუზივების მაფია ჩემიაო. ეს, რა თქმა უნდა, ხუმრობით. რეალურად კი ამ "მაფიას" თურმე დაუნდობელი ბრძოლის წესები აქვს. საერთოდ ბოლო დროს ექსკლუზივის ცნება ტელევიზიაში თავისებურად ესმით. ეტყობა, გადაცემის წამყვანებს მძაფრი კონკურენცია ისე ურევს თავგზას, რომ აღარ იციან, ექსკლუზივები რას დაარქვან. ტელეწამყვანებს აშინებთ ის ფაქტი, რომ, თუ გადაცემის ანონსში სიტყვა "ექსკლუზივი" ან ფრაზა – "პირველად პირადზე", მინიმუმი, სამჯერ არ ახსენეს, მაყურებელი არ ეყოლებათ.
ძველებზე რომ აღარაფერი ვთქვათ, რისი მაგალითიც უამრავია, სულ ახალი გავიხსენოთ. მაგალითად, მაყურებელმა ნებისმიერ ფასად უნდა დაიჯეროს, რომ თინა ხიდაშელი პირველად "ნანუკას შოუში" არღვევს დუმილს და ლაპარაკობს თავის პირად ცხოვრებაზე. "სარკეში" თინა ხიდაშელის პირადზე, მინიმუმი, ხუთი ინტერვიუს წაკითხვა მაინც შეგიძლიათ და, როგორც ჩანს, ეს ინტერვიუები ტოქ შოუს წამყვანსაც ბეჯითად შეუსწავლია. კოლეგიალობის დაუწერელი კანონი მოითხოვს, შენ მიერ გამოყენებული ინფორმაცია "ჩიტს" კი არ დააბრალო, წყარო დაასახელო.
ექსკლუზივების მითვისებით არც "პროფილი" ჩამორჩება. შალვა ნათელაშვილის ოჯახი ამ ტოქ შოუში არ გაუცნია პირველად საზოგადოებას. რა საჭიროა თვალებში ნაცრის შეყრა? გადაშალოს მისმა წამყვანმა ჟურნალი "სარკე" (რომელიც, რა თქმა უნდა, უკვე ათასჯერ აქვს გადაშლილი) ან თუნდაც სხვა ჟურნალები და აუცილებლად წაიკითხავს ლეიბორისტთა ლიდერის სიყვარულით სავსე სიტყვებს ცოლის მისამართით, ასევე თავად ქალბატონი ბელა ალანიას ინტერვიუებს ოჯახური ცხოვრების თემაზე. მაგალითად, რამდენიმე წლის წინ ბატონი შალვა "სარკეში" ამბობდა, გულის ოპერაცია რომ გამიკეთეს, ექიმმა მითხრა, თქვენს გულზე ბელა ეწერაო. კიდევ კარგი, პირველმა ლეიბორისტმა ეს სიტყვები "პროფილშიც" არ გაიმეორა, თორემ მაია ასათიანი მედიცინაშიც კი მოახდენდა გადატრიალებას და სენსაციად გამოაცხადებდა. წარმოიდგინეთ, როგორი პრომო ექნებოდა ამ გადაცემას.
ასეთი არაკოლეგიალური დამოკიდებულების ერთეული შემთხვევები რომ იყოს, ალბათ ყურადღებას არც გავამახვილებდით, მაგრამ გადაცემაში მოწვეულ ყოველ მეორე სტუმარზე რომ ამბობენ – "პირველად ლაპარაკობს", "პირველად მის პირადზე" და "პირველად საქართველოს ისტორიაში" – ცოტა უხერხულია. ჟურნალი "სარკე" 15 წელია ყოველგვარი ექსკლუზიური იარლიყების მიწეპების გარეშე აწვდის მკითხველს ყოველთვის საინტერესო, გულახდილ და ხშირ შემთხვევაში მართლაც ექსკლუზიურ მასალებს. ტელეწამყვანების მხრიდან მეტი მოკრძალებაა საჭირო. ჯობია, თქვენს შემთხვევაში – მაყურებელმა, ჩვენს შემთხვევაში კი მკითხველმა განსაზღვროს, რა არის ექსკლუზივი და სად რა შეიტყო პირველად.
ჩიტების გადაფრენა ტოქ შოუებში
"ჩიტმა ამბავი მომიტანა" – ეს ნანუკა ჟორჟოლიანის საყვარელი ფრაზაა. მაყურებელს თუ აინტერესებს, ვინ და რა არის მისი "ჩიტი", პასუხი მარტივია. ეს "ჩიტი" უმეტესწილად თქვენთვის კარგად ნაცნობი ჟურნალის ფურცლებია, რომლებიც კარგი ქრესტომათიაა მათთვის, ვინც ტოქ შოუებს ამზადებს. ყველამ კარგად ვიცით, რომ თითოეული გადაცემისთვის პროდიუსერების სამუშაო მაგიდაზე ჟურნალ–გაზეთების გროვა დგას, რათა იქ წაკითხული საინტერესო ისტორიები და გამზადებული მასალები "ტელეექსკლუზივებად" აქციონ.
იქნებ ვინმე უკრძალავთ ცნობილი გამოცემების დასახელებას? იქნებ ეს კიდევ ცალკე "მაფიაა"? რისი ეშინიათ? ალბათ პრესტიჟის დაკარგვის. თორემ სხვაგვარად, ჩვენ თუ არ ვერიდებით, დავასახელოთ "ნანუკას შოუ" და "პროფილი", თქვენ რა გიშლით ხელს, ცხოვრებაში ერთხელ მაინც თქვათ, ეს ისტორია სად ამოიკითხეთ?
აქამდე სად იყავით?
ახალმა პოლიტიკურმა რეალობამ ტელესივრცის "ვიზუალიც" შეცვალა. გასართობ გადაცემებში "ნაციონალური" სახეები "ოცნების" წევრებმა ჩაანაცვლეს, თუმცა ხუმარა შოუმენების ტექსტებში ძველი პოლიტიკური კონიუნქტურის კვალი მაინც არის შერჩენილი. როდესაც ვანო ჯავახიშვილს ან ოთარ ტატიშვილს სტუმრად აწ უკვე ოპოზიციად ქცეული ნაციონალები ჰყავთ, მათი იუმორი შემწყნარებლური, დამზოგავი და სევდანარევიც კია, პოლიტიკური რეაბილიტაციის მცდელობის ნიშნებს შეიცავს. აი, ახალი მთავრობის წევრებთან კი შემტევი ტონი და სარკაზმი თვალშისაცემია, მათთან რატომღაც დიდი გული აქვთ. რაო, ბიჭებო, კარგი ყოფილა თავისუფლება და ცენზურის გარეშე ცხოვრება?
პოლიტიკურ პერსონებს ჩვენი დაცვა არ სჭირდებათ, მაგრამ აქ სხვა რამეშია საქმე: შოუების ავტორ–წამყვანები წინა ხელისუფლების პირობებში ირწმუნებოდნენ, რომ პოლიტიკური გავლენისგან სრულიად თავისუფლები იყვნენ, რომ მათთვის არ არსებობდნენ აკრძალული პერსონები, მაშინ გამოდის, თვითცენზურას ემორჩილებოდნენ, თორემ რაღა ახლა გაახსენდათ სახელები "შავი სიიდან"?
მაგალითად, ჯგუფი "ფორტე" აქამდეც ისევე არსებობდა და ისევე მღეროდა, მაგრამ ოქტომბრის არჩევნებამდე ეკრანისთვის რატომღაც საინტერესოები არ იყვნენ, მათზე მხოლოდ დამოუკიდებელი პრესა წერდა. ახლა ყველა შოუს ერთბაშად გაახსენდა და ყველა გადაცემაში მათი ბენეფისი იმართება. ჯერ მაია ასათიანთან, შემდეგ – ვანო ჯავახიშვილთან, მერე – ოთარ ტატიშვილთან...
ასე აშკარად მაინც ნუ შეეცდებიან იმის მტკიცებას, რომ "დაბლოკილებს" აქამდე მხოლოდ იმის გამო არ იწვევდნენ, რომ რეიტინგი არ ჰქონდათ. ამ ლოგიკით, მათ ბოლო პერიოდში ისეთი არაფერი გაუკეთებიათ, რომ რეიტინგის პიკი მოეხსნათ. მაყურებელი უფრო მეტ პატივისცემას იმსახურებს და ითხოვს კიდეც და არავითარ შემთხვევაში იმას, რომ ტელევიზია ტოტალური სიყალბის მანქანას ემსახურებოდეს.
გიორგი ბერიძე